Teodor Mierzeja
Urodził się 31 X 1913 r. w Tarnowie, zmarł 25 II 1985 r. we Wrocławiu, został pochowany na Cmentarzu Osobowickim. Przed wojną i od 1942 roku przebywał w Krakowie. Tam w akademickich zespołach artystycznych zdobywał doświadczenia sceniczne, literackie i dziennikarskie. W maju 1946 r. przyjeżdża do Bielawy. Tutaj w czerwcu 1947 r. staje się współzałożycielem amatorskiego Teatru Robotniczego działającego przy Państwowej Fabryce Wyrobów Bawełnianych Nr 1 w Bielawie (późniejszy Bielbaw). Od 1950 r. jest już reżyserem sceny bielawskiej, a od 1954 absolwentem eksternistycznego Studium Teatralnego PWST w Krakowie.
Jako długoletni kierownik artystyczno-literacki od podstaw stworzył teatr włókniarzy, prowadząc tę scenę przez 35 lat od sukcesu do sukcesu. Występom zespołu towarzyszyły najpochlebniejsze recenzje krytyków teatralnych oraz wyrazy najwyższego uznania widzów krajowych i zagranicznych. Ponadto jako redaktor czasopisma „Krosno” wykazał się niebagatelnym talentem publicystycznym i literackim. Jego twórczość oddana Pegazowi i Melpomenie została doceniona przez ówczesne władze państwowe, od których otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, dwukrotnie Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, medale i odznaki zasłużonego dla kultury.
Teatr Robotniczy zdobył wiele czołowych miejsc na ogólnopolskich festiwalach i konkursach. Za wyjątkowe zasługi dla narodu i państwa, jako jedyny w kraju teatr amatorski, został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Do najpopularniejszych sztuk należały: Ferajna z Powiśla (jego autorstwa), Śmierć na gruszy, Piast i Popiel, Moja żona Penelopa, Zagłada eskadry, Niewolnik, Popiół i diament, Emigranci, Tkacze. Teatr T. Mierzei doczekał się obszernych monografii w postaci kilkunastu prac magisterskich obronionych na Uniwersytecie Wrocławskim, osobnych rozdziałów w książkach zbiorowych oraz kilkudziesięciu recenzji i reportaży.
W latach 1947-1967 wystawiono 71 premier, do tego 1500 przedstawień w większości poza Bielawą. W tym czasie przez zespół przeszło ponad 400 osób, a do 1981 r. 700 aktorów-amatorów. Okres przygotowania jednej sztuki, średnio z 25 aktorami, wymagał ok. 250 godzin pracy. Dla 500 tys. widzów Teodor Mierzeja dał ok. 2 tys. przedstawień i przygotował ok. 80 widowisk okolicznościowych. Najważniejszym wydarzeniem w historii Teatru Robotniczego była pierwsza w Polsce premiera Tkaczy Gerharta Hauptmanna, która odbyła się w maju 1954 r. Teodor Mierzeja trwał na scenie, póki mógł realizować swoje wizje.
Wydarzenia sierpnia 1980 r. uruchomiły falę niechęci przeciwko jego działalności teatralnej ze strony związków zawodowych i decydentów zakładu Bielbaw. Po jego odejściu w 1981 r. teatr zawiesił działalność. Pozostała legenda – żywa do dziś.
Urodził się 31 X 1913 r. w Tarnowie, zmarł 25 II 1985 r. we Wrocławiu, został pochowany na Cmentarzu Osobowickim. Przed wojną i od 1942 roku przebywał w Krakowie. Tam w akademickich zespołach artystycznych zdobywał doświadczenia sceniczne, literackie i dziennikarskie. W maju 1946 r. przyjeżdża do Bielawy. Tutaj w czerwcu 1947 r. staje się współzałożycielem amatorskiego Teatru Robotniczego działającego przy Państwowej Fabryce Wyrobów Bawełnianych Nr 1 w Bielawie (późniejszy Bielbaw). Od 1950 r. jest już reżyserem sceny bielawskiej, a od 1954 absolwentem eksternistycznego Studium Teatralnego PWST w Krakowie.
Jako długoletni kierownik artystyczno-literacki od podstaw stworzył teatr włókniarzy, prowadząc tę scenę przez 35 lat od sukcesu do sukcesu. Występom zespołu towarzyszyły najpochlebniejsze recenzje krytyków teatralnych oraz wyrazy najwyższego uznania widzów krajowych i zagranicznych. Ponadto jako redaktor czasopisma „Krosno” wykazał się niebagatelnym talentem publicystycznym i literackim. Jego twórczość oddana Pegazowi i Melpomenie została doceniona przez ówczesne władze państwowe, od których otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, dwukrotnie Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, medale i odznaki zasłużonego dla kultury.
Teatr Robotniczy zdobył wiele czołowych miejsc na ogólnopolskich festiwalach i konkursach. Za wyjątkowe zasługi dla narodu i państwa, jako jedyny w kraju teatr amatorski, został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Do najpopularniejszych sztuk należały: Ferajna z Powiśla (jego autorstwa), Śmierć na gruszy, Piast i Popiel, Moja żona Penelopa, Zagłada eskadry, Niewolnik, Popiół i diament, Emigranci, Tkacze. Teatr T. Mierzei doczekał się obszernych monografii w postaci kilkunastu prac magisterskich obronionych na Uniwersytecie Wrocławskim, osobnych rozdziałów w książkach zbiorowych oraz kilkudziesięciu recenzji i reportaży.
W latach 1947-1967 wystawiono 71 premier, do tego 1500 przedstawień w większości poza Bielawą. W tym czasie przez zespół przeszło ponad 400 osób, a do 1981 r. 700 aktorów-amatorów. Okres przygotowania jednej sztuki, średnio z 25 aktorami, wymagał ok. 250 godzin pracy. Dla 500 tys. widzów Teodor Mierzeja dał ok. 2 tys. przedstawień i przygotował ok. 80 widowisk okolicznościowych. Najważniejszym wydarzeniem w historii Teatru Robotniczego była pierwsza w Polsce premiera Tkaczy Gerharta Hauptmanna, która odbyła się w maju 1954 r. Teodor Mierzeja trwał na scenie, póki mógł realizować swoje wizje.
Wydarzenia sierpnia 1980 r. uruchomiły falę niechęci przeciwko jego działalności teatralnej ze strony związków zawodowych i decydentów zakładu Bielbaw. Po jego odejściu w 1981 r. teatr zawiesił działalność. Pozostała legenda – żywa do dziś.
